میناکاری هنری قدیمی است که از زمان اشکانیان به بعد در ایران به وجود آمده است. این هنر درواقع هنر آتش و خاک و رنگ‌های درخشان است. در میناکاری فلزاتی مثل طلا، نقره، روی، مس و… به کار می‌رود که البته بهترین آن‌ها مس است، زیرا در کنار استحکام بالا، قابلیت انعطاف‌پذیری بالایی نیز دارد. برای ساخت ظوف میناکاری، ابتدا هرگونه فلزی را که قصد استفاده‌ی آن در کنار مینا را دارند، در کوره‌ داغ ریخته و آن را ذوب می‌کنند.

سپس یک لعاب سفید به نام آستر به آن می‌زنند و آن را در کوره‌ی داغ برای پخت قرار می‌دهند.

برای ماندگاری لعاب این عمل را تا سه بار تکرار می‌کنند. بعد از آن، ظروف حرارت دیده توسط استاد و هنرمند حاذق بارنگ‌های مخصوص رنگ‌آمیزی می‌شود. اهل‌فن به این مرحله رنگ‌آمیزی هفت‌رنگ می‌گویند. بعد از رنگ‌آمیزی دوباره ظروف را در داخل کوره قرار می‌دهند.

میناکاری در لغت به معنی آسمان آبی است که خود ظرف با نقوش سحرآمیزش، تداعی‌گر این مفهوم است. در فرهنگ لغت دهخدا میناکاری به معنای نقاشی و تزئین مس، نقره و سایر فلزات بارنگ‌های لعاب‌دار و قرار دادن آن‎‌ها در کوره است.